Do teu fillo, Ángel Amaro

Xa é 3 de setembro e mañá tocar partir, marchar, irse… Outra vez unha estación, varios macutos e como non, moitas despedidas.
Un 3 de setembro do 2001 funme con 13 anos para Alacante. Pasou xa unha década e parece que foi onte cando de ben novo deixei esta terra ourensana que ainda estou pisando.
Hoxe veñen ao meu recordo tódolos detalles dise 3 de setembro do 2001. Coller mañá outro tren axuda a activar a miña memoria. As sensacións, a presión no peito que sinto cando me alexo do meu pobo, as suas casiñas baixas, os carballos que se empequeñecen na lexanía.
É tanto o que se queda e quedou eiquí que non se pode expresar con palabras, cicais cunha mirada perdida ou tal vez cun suspiro de resignación. O emigrante que da un pasiño adiante para non botar unha ollada un paso atrás.

Cando me fun fai unha década sóo vía un gran horizonte no que me perdía por momentos, non imaxinaba a miña adolescencia fora do meu contexto, endexamais me imaxinei 10 anos máis tarde sintetizando o que sinto. Hoxe, Alacante, douche as grazas.
Galiza deume moito, sen esta terra é difícil imaxinarme , conectar conmigo, viaxar nos meus recordos, empatizar cos meus pensamentos nos que a miudo pérdome ata eu. Sen comprender o amor que sinto por Galiza e difícil coñecerme. E é que da Galiza leveime un gran patrimonio: unha familia, unha fermosa infancia, unha lingua que ainda conservo como un gran tesouro, moi gratos recordos nas verdes veigas do meu pobo e como non, esa puñetera morriña que sempre me arranca bágoas cando eu non quero. Porque amarte doe, mal que me pese.

Pero bueno. Alacante foi xenerosa e sempre lle estarei eternamente agradecido. Acolleume como un fillo máis sen esperar nada a cambio. Adoptoume e suavizou os meus medos facendo que durante istes 10 anos fose crecendo en tódolos sentidos. Con un soriso e o sol do Levante adoptáchesme. Eí pasei a miña adolescencia, naceu miña irmá e experimentei mil fermosas sensacións, entre elasn, sair do armario. E é que en Alacante supen o que é a liberdade de ir pola rúa collido da mán con un rapá e manifestarme coa miña xente tal e como son. Realiceime como persoa sendo o teu fillo adoptivo.
O caso é que levo un mes de vacacións na Galiza e endexamais pensei que se me faría tan difícil coller de novo o tren, poñer terra de por medio. O destino non debe ser azaroso e a década que se cumple hoxe invádeme de lembranzas, e porque non, de bágoas que non sei de onde narices veñen.
Eres das poucas cousas que me arrancan bágoas de ledicia e sollozos de melancolía, sentimentos contradictorios cos que a veces rózase a locura de sentirte lonxe e preto á vez. Ben sabes que vivir entre dous mundos, entre duas terras que che dan tanto… non é nada doado. Lévase como se pode, pero lévase.

Ben sei Galiza que és xenerosa e deixas partir a milleiros de fillos e fillas tódolos anos. Rosalía de Castro xa che advertía que envellecerías soíña se non deixas de alimentar a diáspora. O teu amor é tan grante que deixasnos marchar evitando amosar tristeza e melancolía, calquer signo de expresión na túa fermosa cara, pero ben sabes que esa forma de amar non é positiva, non che fai ben.
Por eso tódolos fillos e fillas que un día viches partir sempre ameazamos con tornar e acollernos no teu seno, cicais idealizando tempos pasados, pero sempre tempos que experimentamos nas túas parroquias e vilas. A miudo pecamos dunha morriña infantil, pero sempre de tenras promesas e doces verbas que nos saen da alma.

E é que hai quen di que estamos demasiado enraizados, que padecemos unha tristura crónica que nos invade e bloquea. A Real Academia Española consensuou que a palabra morriña viña gramaticalmente do galego, por algo será. E é que non lles falta razón para recoñecer que o pobo galego vivencia en exceso ise amor non resolto que é botar en falta algo que se tivo e se saborea na lexanía.
As persoas que están ao meu carón padecen a un Ángel eternamente melancólico, cicais resulta esaxerada tanta morriña, cicais me equivoco por seren un conxunto de recordos vagos e difusos. Pode que caiga nunha actitude infantiloide que debera ser pasaxeira, poder ser… pero é tan intensa a miña añoranza que preióname o peiot e invádeme cando invoco a palabra morriña, o como ti ben sabes, saudade. Para ben ou para mal, esí son, esí te sinto e o fago público. Ben comprende o que digo a xente que me quere, ben me entendes ti, Galiza.

Publicado XORNAL DE GALICIA